ထိုကားသည္ အနီေရာင္ျဖစ္သည္။ေသခ်ာေျပာရလွ်င္ အနီေရာင္ဟိုင္းလပ္ကားေလးတစ္စီးျဖစ္သည္။
ထိုကားတြင္ ပိုင္ရွင္ရွိသည္။ ပိုင္ရွင္မွာ ျမိဳ႕နယ္၏ မ်က္ႏွာဖံုး လူႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ လိုင္ေျပးဆြဲသည့္ ကားမဟုတ္ေသာ ထိုအိမ္စီးကား ဟိုင္းလပ္ေလးကို ထိုလူသည္ ေက်ာင္းသားမ်ား ဖယ္ရီအျဖစ္အသံုးျပဳခြင့္ေပးထားသည္။
ထိုကားကိုေမာင္းေသာ ဒရိုင္ဘာ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ မၾကခဏဆိုသလိုပင္ ပိုင္ရွင္၏ သားသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုေမာင္းပို႔ေလ့ ရွိသည္။ ထိုသူေမာင္းသည့္ ေန႔တြင္ ေက်ာင္းသားအားလံုးသည္ ေဟးလား ဝါးလား ႏွင့္ အလြန္ေပ်ာ္တက္ၾကသည္။
ထိုကားအနီေရာင္ေလးကို ကၽြန္မတို႔ တစ္အုပ္စုလံုး ပထမႏွစ္မွ စ၍ စီးလာသည္မွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္သည္ အထိပင္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းကားမ်ား စံုရပ္မွာ ျမိဳ႕နယ္ေစ်း အနားတြင္ျဖစ္သည္။ ကားအားလံုးမထြက္ခင္ ေက်ာင္းသားမ်ား ေရာက္ႏွင့္၍ အဆင္ေျပေသာကားတြင္ လိုက္ပါၾကသည္။ ဘယ္လိုက ဘယ္လို ထိုကားကို ကၽြန္မေရြးခ်ယ္ျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ မသိပါ။ သိုေပမယ့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူထိုကားကို စီးျဖစ္သည္။ တျခားသူမ်ားလဲ လာစီးၾကသည္။ သိုေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ အျမဲစီးျဖစ္ေသာ အုပ္စုသည္ အဖြဲ႕ျဖစ္သြားကာ အရင္းအႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းမ်ားလဲ ျဖစ္သြားၾကသည္။
တျခားသူမ်ား ထိုကားကို မစီးခ်င္ၾကပါ။ ဘာ့ေၾကာင့္ပါလဲ???
ကားဒရိုင္ဘာေမာင္းသည့္အခ်ိန္တြင္ ပံုမွန္အေျခအေနမွာ ရွိေသာ္လည္း ပိုင္ရွင္၏သားေမာင္းသည့္ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ထိုကားသည္ ၿပိဳင္ကားျဖစ္သြားစျမဲပင္။ ထို႔ေၾကာင့္လဲ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေၾကာက္လန္႔၍ မစီးရဲၾက။ အေပအေတ ျဖစ္ေသာ ကၽြန္မတို႔ အုပ္စုကေတာ့ ဒရိုင္ဘာ လာေမာင္းမည္ကိုေတာင္ စိုးရိမ္ေနေသးကာ ထိုပိုင္ရွင္၏သား ေမာင္းသည့္အခါမွ ေက်နပ္တက္ၾကသည္။ အေၾကာင္းသိေသာ မိဘမ်ားသည္ ထိုကားအနီေရာင္ကို မစီးရန္မွာတက္ၾကသည္။ သို႔ေပမယ့္ မိဘစကားနားမေထာင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕က စီးျမဲ။ ဘာမွ မသိေသာ ကၽြန္မ၏ မိဘမ်ားကေတာ့ ဘာမွ မေျပာ။ ဒါကၽြန္မအတြက္ အေကာင္းဆံုးပင္ မဟုတ္လွ်င္ ကားထြက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ အိမ္ေရွ႕မွ ျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္ရာ ခိုးစီးလို႔ မရ အိမ္က သိသြားႏိုင္သည္။ ခုေတာ့ အဆင္ေျပသည္။ ေျပာမည့္သူမရွိ။
ကားထြက္ေတာ့မည္။ ေရာက္ရွိလာသူမွာ ပိုင္ရွင္၏သား "ေဟး" တညီတညြတ္ထဲ ဝိုင္းေအာ္ေသာ ကၽြန္မတို႔ အုပ္စုကို တျခားသူမ်ား မ်က္ေစာင္းထိုး၍ ၾကည့္ၾကသည္။ မပူပါ .. ကၽြန္မတို႔ ဘာကိုမွ ဂရုစိုက္ပူပင္ေလ့မရွိၾက ဒါေၾကာင့္ ေပါင္းမိၾကျခင္းျဖစ္သည္။ "ကိုညီေမာင္းပါ ကိုညီေမာင္းပါ" ဟု ဝိုင္းေအာ္ၾကသည္။ သူ႔အမည္ကို ဝိုင္းေအာ္ေနၾကေသာ အုပ္စုၾကားတြင္ ထိုသူသည္ သူရဲေကာင္းကဲ့သို႔ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ျပံဳးေနသည္။
ကားထြက္ၿပီ။ အားလံုးကားေပၚကိုတက္ကာ အသင့္ေနရာယူၿပီး ျဖစ္ၿပီ။ ကားစက္ႏိႈးသံ ၾကားသည္ႏွင့္ အားလံုးတစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္အနည္းငယ္ ပူးကပ္သြားသည္။ ၿပီးလွ်င္ အနားမွာ ရွိသူ သို႔မဟုတ္ အေပၚမွ လက္တန္းကို ေသခ်ာကိုင္ထားရသည္။မဟုတ္လွ်င္မလြယ္ ကားထြက္ၿပီဆုိလွ်င္ အရွိန္ကို ဝုန္း ကနဲ တင္ကာ ထြက္တက္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ခန္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုး အေရွ႕ဘက္သို႔ စုၿပံဳကပ္သြားၾကသည္။ တစ္ခါက အေၾကာင္းမသိဘဲ လာစီးေသာ ေက်ာင္းသူေလး တစ္ေယာက္အျဖစ္က သနားစရာပင္ေကာင္းသည္။ ထိုေန႔က ေက်ာင္းအျပန္ခ်ိန္ လမ္းအေကြ႕မွာ တစ္ဖက္မွ ကားက အတင္းဝင္လာခ်ိန္ ကားေမာင္းသူ ကိုညီက ဘရိတ္ကို ေစာင့္နင္းလိုက္ရာ အားလံုးအေရွ႕ကို အရွိန္ႏွင့္ကပ္ကုန္ၾကသည္။ သူေမာင္းလာသည့္အရွိန္က မ်ားလြန္း၍ လူေတြလဲ ကိုယ္ကိုယ္ကို မထိန္းႏိုင္ၾကေတာ့ေပ။ ကံဆိုးသူ ထိုေက်ာင္းသူေလးမွာ အေရွ႕ ( ကားေခါင္းနားကပ္ရပ္) တြင္ ထိုင္လာေလရာ ကားေဆာင့္ေသာအရွိန္သူ႔ကို အားလံုးဝိုင္းဖိသလိုျဖစ္ကာ တက္ သြားေတာ့သည္။ ကၽြန္မမွာ သူ၏ နေဘးမွ ျဖစ္ရာ ဘာျဖစ္တာလဲ ဘာျဖစ္တာလဲ အၾကိမ္ႀကိမ္ေမးေသာ္လဲ အေျဖမထြက္လာ၍ ဟဲ့ လုပ္ၾကပါဦးဟ ေအာ္ရသည္။ ကားရပ္၍အားလံုးဝိုင္းဝန္းျပဳစုလိုက္ရသည္။ လက္မ်ားတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ တစ္ေခ်ာင္းကပ္ေန၍ မနဲခြာရသည္။ ပရုတ္စီလိမ္း ရႈေဆးေပး ျဖစ္ကုန္သည္။ အားလံုးလဲ ငိုရမလို ရယ္ရမလိုနွင့္။ ေနာက္ေန႔တြင္ သူမသည္ ကားအနီဆိုလွ်င္ ေဝါင္ေဝါင္ေရွးကာ ေဝးေဝးက ေရွာင္ေတာ့သည္။ ကားေမာင္းသူ ကိုညီ၏ ေနာက္ထပ္စတိုင္တစ္မ်ိဳးမွာ ကားေမာင္းေနစဥ္ မၾကာမၾကာ ေျခေထာက္ကို ကားျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကို ထုတ္တက္သည္။ သူေမာင္းေသာ ကားသည္ ထြက္စတြင္ အရွိန္အျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လမး္တစ္ဝက္ေရာက္လွ်င္ ပံုမွန္ဆိုသလို ရပ္တက္သည္။ ကၽြန္မတို႔ အုပ္စုကေတာ့ျဖင့္ မပူပါ။ ကားရပ္လွ်င္ကားေပၚကဆင္း ေဝး ဝါး ႏွင့္ ေအာ္။ လမ္းေပၚက ေတြ႔သမွ်အပင္ လိုက္ခ်ိဳး ကာ အိမ္ကို သယ္ ႏွင့္ ဝုန္း ဒိုင္း က်ဲ ေနေတာ့သည္။ သူကားျပင္ၿပီးလွ်င္ ျပန္တက္ ျပန္ေမာင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ အိမ္ေရာက္တာပင္။ ထိုကားအနီေလးကို ႏွစ္စ မွ ႏွစ္ဆံုး စီးခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္မတို႔ တစ္ဖြဲ႕ တစ္စံုတစ္ရာ ျပႆနာ မျဖစ္ အႏၱရာယ္မျဖစ္ခဲ့ျခင္းက ကံေၾကာင့္လား ကိုညီပင္ ကားေမာင္း ကၽြမ္းက်င္လို႔လား ဆိုတာကို ေတာ့ ကၽြန္မလဲ မေျပတက္ေပ။ တကၠသိုလ္တက္စဥ္ ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုး မွာေတာ့ျဖင့္ ထိုကားအနီေလး မွာ ကၽြန္မတို႔၏ အခ်စ္ေတာ္ . ေပ်ာ္စရာ အမွတ္တရမ်ားစြာကို ေပးစြမ္း ခဲ့ေသာ ဒူေပ ဒါေပ ခံသည့္ ကားေလးပင္ျဖစ္သည္။
သို႔ေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ ဒုတိယႏွစ္အေရာက္တြင္ ထိုကားေလးမွ ဝမ္းနည္းစရာ သတင္းတစ္ခုသယ္လာေပးခဲ့သည္။ ကၽြန္မတို႔ အုပ္စုနွင့္တိုက္ရိုက္မပတ္သတ္ေသာ္ျငားလဲ ကၽြန္မတို႔ နွင့္ ရင္းႏွီးသူမ်ားျဖစ္ေလရာ ကၽြန္မတို႔မွာ ထပ္တူထပ္မွ် ဝမ္းနည္းခဲ့ရသည္။ထိုကားေလး သည္ သူကိုယ္တိုင္ ပါဝင္မပတ္သတ္ေသာ္ျငား သူသယ္ေဆာင္ရာ လူမ်ားတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေလရာ ထိုကားေလးနွင့္ ထိုသတင္းမွာ တြဲ၍ ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ အျဖစ္ ထင္က်န္ခဲ့ေလသည္။
အျဖစ္အပ်က္ အစ။
ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ထိုေန႔သည္ ေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲ ေျဖသည့္ရက္ျဖစ္ကာသူငယ္ခ်င္းတစ္စု ခရီးတိုထြက္ဖို႔ စီစဥ္ထားၾကသည္။ကားကိုေတာ့ အားလံုးစုငွားၾကမည္။ ထိုအခါ အားလံုးက ရင္းႏွီးေနေသာ ကားဒရိုင္ဘာ ႏွင့္ ကားမွာ အနီေရာင္ကားေလး ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ထိုကားကို ငွားဖို႔ ဆံုးျဖစ္ကာ ေျပာဆုိၾကေတာ့လဲ အဆင္ေျပသြားၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စားေမးပြဲ ၿပီးလွ်င္ အားလံုးသံလ်င္ေက်ာက္တန္း ေရလည္ဘုရားသြားၾကမည္။ ထိုအုပ္စုမွာ ကၽြန္မတို႔၏ ေရွ႕တစ္ႏွစ္မွ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသား စီနီယာမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ခရီးတိုျဖစ္၍ စားစရာ ႏွင့္ အခင္းမ်ားသယ္ၾကသည္။ ဒါၿပီးရင္ ဘယ္ကုိ သြားမည္ ဟု အစီအစဥ္ခ်ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ျဖစ္ေလရာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေနာက္ဆိုလွ်င္ဆံုဖို႔ သိပ္မလြယ္ကူေခ်။ ထိုေၾကာင့္လဲ အလြမ္းသယ္ကာ အျပတ္ကဲၾက စၾက ေနာက္ၾက နွင့္ ေပ်ာ္စရာပင္။ သို႔ႏွင့္ ေက်ာက္တန္းေရလည္ဘုရားသို႔ေရာက္သည္။ ေလွငွားကာ ဘုရားကိုပတ္သည္။ ထိုဘုရားတြင္ ပါးစပ္ရာဇဝင္လား အမွန္လား မသိေသာ လက္ဝဲမွ လက္ယာ (လား ) လက္ယာမွ လက္ဝဲ သို႔လား မပတ္ရ ဟုေျပာၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသာ ေနရာျဖစ္ေန၍ ဘယ္ေနရာတြင္ ဘာရွိ ၍ ဘာလုပ္ရ မလုပ္ရကို ကၽြန္မအေသအခ်ာေတာ့ မသိတာ အမွန္ပင္။ ထိုအုပ္စုသည္ ဘက္မွား၍ ပတ္ခဲ့သည္ဟု ေျပာၾကသည္။ အမွန္ဟုတ္မဟုတ္ကိုကား မေသခ်ာပါ။ ထိုသို႔ေလွစီးရင္း စရင္းေနာက္ရင္း အရွိန္လြန္ကာ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးေရထဲ သို႔ျပဳတ္က်သြားသည္။အားလံုးလဲ ျပာယာ ခတ္ကုန္ကာ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ။ မ်က္စိေတြလဲ ျပာကုန္ၾကသည္။ ကယ္ၾကပါဦး လုပ္ၾကပါဦး ႏွင့္ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္ မိျဖစ္ကုန္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ထိုအဖြဲ႔မွ တစ္ဦးက ေရထဲသို႔ ခုန္ဆင္းသြားကာ သူ၏သူငယ္ခ်င္းကို ကယ္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ အမွန္ေတာ့ ထိုသူသည္လဲ ေရေကာင္းေကာင္းကူးတက္သူ မဟုတ္ပါ။ သူဘာမွ စဥ္းစားမိဟန္မတူ သူငယ္ခ်င္းကို ကယ္ဖို႔ အေရးႀကီးကာ ေရထဲ ဆင္း၍ ကယ္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ထိုသူကို ကယ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကံဆိုးသူ ကယ္တင္ရွင္ သူငယ္ခ်င္းမွာ ေတာ့ ေရထဲမွ ထပ္၍ ေပၚမလာေတာ့ေပ။ ကယ္ဆယ္ေရးမ်ားေရာက္လာ ကာ ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးစားခ်ိန္တြင္ ထိုသူ႔ကို ျပန္ရွာေတြ႕သည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ေႏွာင္းသြားခဲ့ေပၿပီ။ အသက္မပါလာေသာ သူ၏ခႏၶာကိုယ္ကိုသာ ရွာေတြ႕ခဲ့ၾကသည္။ ေပ်ာ္ဖို႔ရႊင္ဖို႔သြားခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုမွာ ခုေတာ့ မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္ ေယာက်္ားေရာ မိန္းကေလးမ်ားပါ တဟီးဟီး ငိုကုန္ၾကသည္။ ငုိေသာ္လည္းဘာမွမတက္ႏိုင္ သြားေလသူမွာ သြားေလၿပီေလ။ သူ၏အိမ္သို႔ အေၾကာင္းၾကား ၾကသည္။ ကားအနီေလး ႏွင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ျပန္လိုက္လာကာ သူ၏အိမ္သို႔ သြားၾကသည္။ တစ္ဦးထဲေသာ ေမာင္ေလး၏ အေၾကာင္းကို ၾကားကာ ႏွလံုးေရာဂါေဝဒနာရွင္အမ( ကၽြန္မတို႔၏ အထက္တန္းျပ ျမန္မာဆရာမ) မွာ ငိုရင္းတက္ခါ ေနာက္ေန႔တြင္ လမ္းပင္မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဆက္၍ သူ၏ အသုဘပို႔သည့္ေန႔မွာလဲ ထိုကားအနီေလး ျဖင့္ပင္ အားလံုးစုသြားၾကသည္။ အျပန္တြင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအစြဲ အိမ္အစြဲ ႏွင့္ ထိုကား ကို အစြဲျဖစ္ကာ သူျပန္ပါလာခဲ့သည္ထင္။ ကားတစ္စီးလံုး ဆိုးဝါးေသာ အနံ႕မ်ား အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လံုးပါလာခဲ့သည္။ အားလံုးမွာ ေၾကာက္တာက တစ္ဖက္ ဝမ္းနည္းတာ က တစ္ဖက္ မ်က္ရည္မ်ားမဆည္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရျပန္သည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္ကား ကၽြန္မတို႔ ဒုတိယႏွစ္တြင္ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ထိုကားအနီေလး ႏွင့္ ပတ္သတ္သည့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတို႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္တြင္လဲ ခရီးတိုထြက္ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကားေလးကိုကား မငွားျဖစ္ပဲ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွ ကားႏွင့္သြားျဖစ္ၾကသည္။
အိမ္မက္ေစရာ
၁၄.၁၁.၁၁
၁၇း၄၅
ထိုကားတြင္ ပိုင္ရွင္ရွိသည္။ ပိုင္ရွင္မွာ ျမိဳ႕နယ္၏ မ်က္ႏွာဖံုး လူႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ လိုင္ေျပးဆြဲသည့္ ကားမဟုတ္ေသာ ထိုအိမ္စီးကား ဟိုင္းလပ္ေလးကို ထိုလူသည္ ေက်ာင္းသားမ်ား ဖယ္ရီအျဖစ္အသံုးျပဳခြင့္ေပးထားသည္။
ထိုကားကိုေမာင္းေသာ ဒရိုင္ဘာ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ မၾကခဏဆိုသလိုပင္ ပိုင္ရွင္၏ သားသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုေမာင္းပို႔ေလ့ ရွိသည္။ ထိုသူေမာင္းသည့္ ေန႔တြင္ ေက်ာင္းသားအားလံုးသည္ ေဟးလား ဝါးလား ႏွင့္ အလြန္ေပ်ာ္တက္ၾကသည္။
ထိုကားအနီေရာင္ေလးကို ကၽြန္မတို႔ တစ္အုပ္စုလံုး ပထမႏွစ္မွ စ၍ စီးလာသည္မွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္သည္ အထိပင္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းကားမ်ား စံုရပ္မွာ ျမိဳ႕နယ္ေစ်း အနားတြင္ျဖစ္သည္။ ကားအားလံုးမထြက္ခင္ ေက်ာင္းသားမ်ား ေရာက္ႏွင့္၍ အဆင္ေျပေသာကားတြင္ လိုက္ပါၾကသည္။ ဘယ္လိုက ဘယ္လို ထိုကားကို ကၽြန္မေရြးခ်ယ္ျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ မသိပါ။ သိုေပမယ့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူထိုကားကို စီးျဖစ္သည္။ တျခားသူမ်ားလဲ လာစီးၾကသည္။ သိုေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ အျမဲစီးျဖစ္ေသာ အုပ္စုသည္ အဖြဲ႕ျဖစ္သြားကာ အရင္းအႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းမ်ားလဲ ျဖစ္သြားၾကသည္။
တျခားသူမ်ား ထိုကားကို မစီးခ်င္ၾကပါ။ ဘာ့ေၾကာင့္ပါလဲ???
ကားဒရိုင္ဘာေမာင္းသည့္အခ်ိန္တြင္ ပံုမွန္အေျခအေနမွာ ရွိေသာ္လည္း ပိုင္ရွင္၏သားေမာင္းသည့္ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ထိုကားသည္ ၿပိဳင္ကားျဖစ္သြားစျမဲပင္။ ထို႔ေၾကာင့္လဲ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေၾကာက္လန္႔၍ မစီးရဲၾက။ အေပအေတ ျဖစ္ေသာ ကၽြန္မတို႔ အုပ္စုကေတာ့ ဒရိုင္ဘာ လာေမာင္းမည္ကိုေတာင္ စိုးရိမ္ေနေသးကာ ထိုပိုင္ရွင္၏သား ေမာင္းသည့္အခါမွ ေက်နပ္တက္ၾကသည္။ အေၾကာင္းသိေသာ မိဘမ်ားသည္ ထိုကားအနီေရာင္ကို မစီးရန္မွာတက္ၾကသည္။ သို႔ေပမယ့္ မိဘစကားနားမေထာင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕က စီးျမဲ။ ဘာမွ မသိေသာ ကၽြန္မ၏ မိဘမ်ားကေတာ့ ဘာမွ မေျပာ။ ဒါကၽြန္မအတြက္ အေကာင္းဆံုးပင္ မဟုတ္လွ်င္ ကားထြက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ အိမ္ေရွ႕မွ ျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္ရာ ခိုးစီးလို႔ မရ အိမ္က သိသြားႏိုင္သည္။ ခုေတာ့ အဆင္ေျပသည္။ ေျပာမည့္သူမရွိ။
ကားထြက္ေတာ့မည္။ ေရာက္ရွိလာသူမွာ ပိုင္ရွင္၏သား "ေဟး" တညီတညြတ္ထဲ ဝိုင္းေအာ္ေသာ ကၽြန္မတို႔ အုပ္စုကို တျခားသူမ်ား မ်က္ေစာင္းထိုး၍ ၾကည့္ၾကသည္။ မပူပါ .. ကၽြန္မတို႔ ဘာကိုမွ ဂရုစိုက္ပူပင္ေလ့မရွိၾက ဒါေၾကာင့္ ေပါင္းမိၾကျခင္းျဖစ္သည္။ "ကိုညီေမာင္းပါ ကိုညီေမာင္းပါ" ဟု ဝိုင္းေအာ္ၾကသည္။ သူ႔အမည္ကို ဝိုင္းေအာ္ေနၾကေသာ အုပ္စုၾကားတြင္ ထိုသူသည္ သူရဲေကာင္းကဲ့သို႔ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ျပံဳးေနသည္။
ကားထြက္ၿပီ။ အားလံုးကားေပၚကိုတက္ကာ အသင့္ေနရာယူၿပီး ျဖစ္ၿပီ။ ကားစက္ႏိႈးသံ ၾကားသည္ႏွင့္ အားလံုးတစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္အနည္းငယ္ ပူးကပ္သြားသည္။ ၿပီးလွ်င္ အနားမွာ ရွိသူ သို႔မဟုတ္ အေပၚမွ လက္တန္းကို ေသခ်ာကိုင္ထားရသည္။မဟုတ္လွ်င္မလြယ္ ကားထြက္ၿပီဆုိလွ်င္ အရွိန္ကို ဝုန္း ကနဲ တင္ကာ ထြက္တက္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ခန္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုး အေရွ႕ဘက္သို႔ စုၿပံဳကပ္သြားၾကသည္။ တစ္ခါက အေၾကာင္းမသိဘဲ လာစီးေသာ ေက်ာင္းသူေလး တစ္ေယာက္အျဖစ္က သနားစရာပင္ေကာင္းသည္။ ထိုေန႔က ေက်ာင္းအျပန္ခ်ိန္ လမ္းအေကြ႕မွာ တစ္ဖက္မွ ကားက အတင္းဝင္လာခ်ိန္ ကားေမာင္းသူ ကိုညီက ဘရိတ္ကို ေစာင့္နင္းလိုက္ရာ အားလံုးအေရွ႕ကို အရွိန္ႏွင့္ကပ္ကုန္ၾကသည္။ သူေမာင္းလာသည့္အရွိန္က မ်ားလြန္း၍ လူေတြလဲ ကိုယ္ကိုယ္ကို မထိန္းႏိုင္ၾကေတာ့ေပ။ ကံဆိုးသူ ထိုေက်ာင္းသူေလးမွာ အေရွ႕ ( ကားေခါင္းနားကပ္ရပ္) တြင္ ထိုင္လာေလရာ ကားေဆာင့္ေသာအရွိန္သူ႔ကို အားလံုးဝိုင္းဖိသလိုျဖစ္ကာ တက္ သြားေတာ့သည္။ ကၽြန္မမွာ သူ၏ နေဘးမွ ျဖစ္ရာ ဘာျဖစ္တာလဲ ဘာျဖစ္တာလဲ အၾကိမ္ႀကိမ္ေမးေသာ္လဲ အေျဖမထြက္လာ၍ ဟဲ့ လုပ္ၾကပါဦးဟ ေအာ္ရသည္။ ကားရပ္၍အားလံုးဝိုင္းဝန္းျပဳစုလိုက္ရသည္။ လက္မ်ားတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ တစ္ေခ်ာင္းကပ္ေန၍ မနဲခြာရသည္။ ပရုတ္စီလိမ္း ရႈေဆးေပး ျဖစ္ကုန္သည္။ အားလံုးလဲ ငိုရမလို ရယ္ရမလိုနွင့္။ ေနာက္ေန႔တြင္ သူမသည္ ကားအနီဆိုလွ်င္ ေဝါင္ေဝါင္ေရွးကာ ေဝးေဝးက ေရွာင္ေတာ့သည္။ ကားေမာင္းသူ ကိုညီ၏ ေနာက္ထပ္စတိုင္တစ္မ်ိဳးမွာ ကားေမာင္းေနစဥ္ မၾကာမၾကာ ေျခေထာက္ကို ကားျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကို ထုတ္တက္သည္။ သူေမာင္းေသာ ကားသည္ ထြက္စတြင္ အရွိန္အျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လမး္တစ္ဝက္ေရာက္လွ်င္ ပံုမွန္ဆိုသလို ရပ္တက္သည္။ ကၽြန္မတို႔ အုပ္စုကေတာ့ျဖင့္ မပူပါ။ ကားရပ္လွ်င္ကားေပၚကဆင္း ေဝး ဝါး ႏွင့္ ေအာ္။ လမ္းေပၚက ေတြ႔သမွ်အပင္ လိုက္ခ်ိဳး ကာ အိမ္ကို သယ္ ႏွင့္ ဝုန္း ဒိုင္း က်ဲ ေနေတာ့သည္။ သူကားျပင္ၿပီးလွ်င္ ျပန္တက္ ျပန္ေမာင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ အိမ္ေရာက္တာပင္။ ထိုကားအနီေလးကို ႏွစ္စ မွ ႏွစ္ဆံုး စီးခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္မတို႔ တစ္ဖြဲ႕ တစ္စံုတစ္ရာ ျပႆနာ မျဖစ္ အႏၱရာယ္မျဖစ္ခဲ့ျခင္းက ကံေၾကာင့္လား ကိုညီပင္ ကားေမာင္း ကၽြမ္းက်င္လို႔လား ဆိုတာကို ေတာ့ ကၽြန္မလဲ မေျပတက္ေပ။ တကၠသိုလ္တက္စဥ္ ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုး မွာေတာ့ျဖင့္ ထိုကားအနီေလး မွာ ကၽြန္မတို႔၏ အခ်စ္ေတာ္ . ေပ်ာ္စရာ အမွတ္တရမ်ားစြာကို ေပးစြမ္း ခဲ့ေသာ ဒူေပ ဒါေပ ခံသည့္ ကားေလးပင္ျဖစ္သည္။
သို႔ေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ ဒုတိယႏွစ္အေရာက္တြင္ ထိုကားေလးမွ ဝမ္းနည္းစရာ သတင္းတစ္ခုသယ္လာေပးခဲ့သည္။ ကၽြန္မတို႔ အုပ္စုနွင့္တိုက္ရိုက္မပတ္သတ္ေသာ္ျငားလဲ ကၽြန္မတို႔ နွင့္ ရင္းႏွီးသူမ်ားျဖစ္ေလရာ ကၽြန္မတို႔မွာ ထပ္တူထပ္မွ် ဝမ္းနည္းခဲ့ရသည္။ထိုကားေလး သည္ သူကိုယ္တိုင္ ပါဝင္မပတ္သတ္ေသာ္ျငား သူသယ္ေဆာင္ရာ လူမ်ားတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေလရာ ထိုကားေလးနွင့္ ထိုသတင္းမွာ တြဲ၍ ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ အျဖစ္ ထင္က်န္ခဲ့ေလသည္။
အျဖစ္အပ်က္ အစ။
ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ထိုေန႔သည္ ေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲ ေျဖသည့္ရက္ျဖစ္ကာသူငယ္ခ်င္းတစ္စု ခရီးတိုထြက္ဖို႔ စီစဥ္ထားၾကသည္။ကားကိုေတာ့ အားလံုးစုငွားၾကမည္။ ထိုအခါ အားလံုးက ရင္းႏွီးေနေသာ ကားဒရိုင္ဘာ ႏွင့္ ကားမွာ အနီေရာင္ကားေလး ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ထိုကားကို ငွားဖို႔ ဆံုးျဖစ္ကာ ေျပာဆုိၾကေတာ့လဲ အဆင္ေျပသြားၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စားေမးပြဲ ၿပီးလွ်င္ အားလံုးသံလ်င္ေက်ာက္တန္း ေရလည္ဘုရားသြားၾကမည္။ ထိုအုပ္စုမွာ ကၽြန္မတို႔၏ ေရွ႕တစ္ႏွစ္မွ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသား စီနီယာမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ခရီးတိုျဖစ္၍ စားစရာ ႏွင့္ အခင္းမ်ားသယ္ၾကသည္။ ဒါၿပီးရင္ ဘယ္ကုိ သြားမည္ ဟု အစီအစဥ္ခ်ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ျဖစ္ေလရာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေနာက္ဆိုလွ်င္ဆံုဖို႔ သိပ္မလြယ္ကူေခ်။ ထိုေၾကာင့္လဲ အလြမ္းသယ္ကာ အျပတ္ကဲၾက စၾက ေနာက္ၾက နွင့္ ေပ်ာ္စရာပင္။ သို႔ႏွင့္ ေက်ာက္တန္းေရလည္ဘုရားသို႔ေရာက္သည္။ ေလွငွားကာ ဘုရားကိုပတ္သည္။ ထိုဘုရားတြင္ ပါးစပ္ရာဇဝင္လား အမွန္လား မသိေသာ လက္ဝဲမွ လက္ယာ (လား ) လက္ယာမွ လက္ဝဲ သို႔လား မပတ္ရ ဟုေျပာၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသာ ေနရာျဖစ္ေန၍ ဘယ္ေနရာတြင္ ဘာရွိ ၍ ဘာလုပ္ရ မလုပ္ရကို ကၽြန္မအေသအခ်ာေတာ့ မသိတာ အမွန္ပင္။ ထိုအုပ္စုသည္ ဘက္မွား၍ ပတ္ခဲ့သည္ဟု ေျပာၾကသည္။ အမွန္ဟုတ္မဟုတ္ကိုကား မေသခ်ာပါ။ ထိုသို႔ေလွစီးရင္း စရင္းေနာက္ရင္း အရွိန္လြန္ကာ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးေရထဲ သို႔ျပဳတ္က်သြားသည္။အားလံုးလဲ ျပာယာ ခတ္ကုန္ကာ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ။ မ်က္စိေတြလဲ ျပာကုန္ၾကသည္။ ကယ္ၾကပါဦး လုပ္ၾကပါဦး ႏွင့္ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္ မိျဖစ္ကုန္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ထိုအဖြဲ႔မွ တစ္ဦးက ေရထဲသို႔ ခုန္ဆင္းသြားကာ သူ၏သူငယ္ခ်င္းကို ကယ္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ အမွန္ေတာ့ ထိုသူသည္လဲ ေရေကာင္းေကာင္းကူးတက္သူ မဟုတ္ပါ။ သူဘာမွ စဥ္းစားမိဟန္မတူ သူငယ္ခ်င္းကို ကယ္ဖို႔ အေရးႀကီးကာ ေရထဲ ဆင္း၍ ကယ္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ထိုသူကို ကယ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကံဆိုးသူ ကယ္တင္ရွင္ သူငယ္ခ်င္းမွာ ေတာ့ ေရထဲမွ ထပ္၍ ေပၚမလာေတာ့ေပ။ ကယ္ဆယ္ေရးမ်ားေရာက္လာ ကာ ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးစားခ်ိန္တြင္ ထိုသူ႔ကို ျပန္ရွာေတြ႕သည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ေႏွာင္းသြားခဲ့ေပၿပီ။ အသက္မပါလာေသာ သူ၏ခႏၶာကိုယ္ကိုသာ ရွာေတြ႕ခဲ့ၾကသည္။ ေပ်ာ္ဖို႔ရႊင္ဖို႔သြားခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုမွာ ခုေတာ့ မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္ ေယာက်္ားေရာ မိန္းကေလးမ်ားပါ တဟီးဟီး ငိုကုန္ၾကသည္။ ငုိေသာ္လည္းဘာမွမတက္ႏိုင္ သြားေလသူမွာ သြားေလၿပီေလ။ သူ၏အိမ္သို႔ အေၾကာင္းၾကား ၾကသည္။ ကားအနီေလး ႏွင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ျပန္လိုက္လာကာ သူ၏အိမ္သို႔ သြားၾကသည္။ တစ္ဦးထဲေသာ ေမာင္ေလး၏ အေၾကာင္းကို ၾကားကာ ႏွလံုးေရာဂါေဝဒနာရွင္အမ( ကၽြန္မတို႔၏ အထက္တန္းျပ ျမန္မာဆရာမ) မွာ ငိုရင္းတက္ခါ ေနာက္ေန႔တြင္ လမ္းပင္မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဆက္၍ သူ၏ အသုဘပို႔သည့္ေန႔မွာလဲ ထိုကားအနီေလး ျဖင့္ပင္ အားလံုးစုသြားၾကသည္။ အျပန္တြင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအစြဲ အိမ္အစြဲ ႏွင့္ ထိုကား ကို အစြဲျဖစ္ကာ သူျပန္ပါလာခဲ့သည္ထင္။ ကားတစ္စီးလံုး ဆိုးဝါးေသာ အနံ႕မ်ား အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လံုးပါလာခဲ့သည္။ အားလံုးမွာ ေၾကာက္တာက တစ္ဖက္ ဝမ္းနည္းတာ က တစ္ဖက္ မ်က္ရည္မ်ားမဆည္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရျပန္သည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္ကား ကၽြန္မတို႔ ဒုတိယႏွစ္တြင္ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ထိုကားအနီေလး ႏွင့္ ပတ္သတ္သည့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတို႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္တြင္လဲ ခရီးတိုထြက္ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကားေလးကိုကား မငွားျဖစ္ပဲ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွ ကားႏွင့္သြားျဖစ္ၾကသည္။
အိမ္မက္ေစရာ
၁၄.၁၁.၁၁
၁၇း၄၅
6 comments:
အင္း ...အမွတ္တရေတြ ခံစားသြားပါတယ္
အလွကေလးေရ ပိုစ္႕ကမတက္လို႕ ခုမွလာရပါတယ္ ..
စိတ္မေကာင္းစရာ ပဲေနာ္
အဲလိုေတြေၾကာင္႕မို႕ ဘယ္မွကိုမသြားျဖစ္ခဲ႕တာ ေၾကာက္တတ္လို႕ း(
အဲတာအမွတ္တရေလးေတြလားဟင္
ံခံစား ခဲ႔တယ္ေနာ္
ခင္ခင္မင္မင္ jasmine
စိတ္မေကာင္းစရာပဲအိပ္မက္ရယ္
ဟုတ္တယ္..
ေက်ာက္တန္းေရလည္က.တစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္
ပတ္လို႕မရဘူး.ဘယ္ဘက္ကပတ္ပတ္
၀ဲရွိတယ္ကြဲ႕.ခုေတာ့တံတားထိုးေတာ့မယ္ၾကားတယ္
သူငယ္ခ်င္းအတြက္.စိတ္မေကာင္းပါဘူးရွင္
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
check out the post right here replica bags published here replica designer backpacks view publisher site luxury replica bags
weblink blog link here are the findings read review check this link right here now Click This Link
Post a Comment