တကယ္ဆို သူသည္ ကၽြန္မ၏ ငါးကေလး တစ္ေကာင္သာ ျဖစ္သည္။
သူ႔ကို ဟိုး ေရနက္နက္ တစ္ေနရာက ရရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
သူပိုင္ဆိုင္တဲ့ သူ႔အတြက္ အရာသည္ ကၽြန္မဖန္တီးေပးထားေသာ ငါးကန္ေသးေသးေလး တစ္ခု ျဖစ္ၿပီး ထိုငါးကန္ေလးကို ကၽြန္မနားမွာ အျမဲထားကာ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံ ႏိုင္ေအာင္ပင္ ကၽြန္မ တန္ဖိုးထားေလသည္။
************************************************************************
သူ႔ကို ကၽြန္မ ခ်စ္လွသည္။
ထိုငါးကေလးကို ကၽြန္မ သိပ္ခ်စ္သည္။
မ်က္ဝန္းေရွ႕က ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ ကို စိုးရိမ္စြာ အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္ ႏွင့္ ခ်စ္သည္။
လူစကား မေျပာတက္ေသာ္ျငား သူ႔ဆီမွ ထြက္က်လွေသာ ဗလံုးဗေထြး အသံေတြက ပင္ ကၽြန္မကို သာယာ ေစသည္။
သူ႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈကို တစ္စိမ့္စိမ့္ ၾကည့္ေနရျခင္းကို ပင္ ကၽြန္မ အရသာေတြ႕လွသည္။
သူမျပံဳးတက္ေသာ္လည္း သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလး တစ္ခ်က္ခ်က္ လႈပ္ရွားတာကိုပင္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပံဳးထက္ ပိုၿပီး ကၽြန္မအတြက္ တန္ဖိုးရွိလွသည္။
************************************************************************
သူ႔ကို ကၽြန္မ အနားမွာ ရွိေစခ်င္သည္။
သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့ အေၾကာင္းကို သူနားမလည္ေသာ္ျငား ကၽြန္မ အျမဲပင္ ေျပာျပခ်င္ေနသည္။
တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔အသားကို လက္ဖ်ားေလးႏွင့္ အထိတထိ တို႔ ရတာကို ပင္ ရင္ခုန္ဖြယ္ေကာင္း ေနသည္။
သူ႔ကို ကၽြန္မ အခ်ိန္အၾကာၾကီး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။
သူႏွစ္သက္သည့္ အစားအစာေတြ ေကၽြးသည္။
သူၾကိဳက္မည္ထင္သည့္ အရာမွန္သမွ် ကၽြန္မၾကိဳးစားၿပီး သူ႔အတြက္ ဖန္တီးေပးခဲ့သည္။
အေၾကာင္းအရာသည္ တစ္ခုထဲပင္။
ထိုငါးကေလးကို သိပ္ခ်စ္လြန္းလို႔သာပင္။
************************************************************************
ငါးသည္ လူစကား နားလည္ႏိုင္စြမ္း မရွိပါ။
လူ႔ အၾကင္အနာေတြကို ခံစား ႏိုင္စြမ္း မရွိပါ။
လူ႔ အခ်စ္ကိုလဲ မခံစားတက္ပါ။
လူ႔ ႏွလံုးသားကိုလဲ မစာနာတက္ပါ။
လူတစ္ေယာက္သူ႔အေပၚ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးထားသည္ ဆိုတာကလဲ သူ႔အတြက္ အေရးပါစရာ မဟုတ္ခဲ့ပါ။
************************************************************************
ေနာက္ဆံုး ေတာ့လဲ ထိုငါးကေလးသည္ ပံုျပင္ထဲကအတိုင္း ကၽြန္မ လက္ကေလးကို နာနာက်င္က်င္ပင္ ေသြးစက္စက္က်ေအာင္ ကိုက္ပစ္ခဲ့သည္။
ကၽြန္မလက္ကေလးထက္ ကၽြန္မ အသဲႏွလံုးသည္ ပို၍ ေသြးထြက္ခဲ့သည္ဟု ထင္သည္။
ကၽြန္မငိုသည္ ။
နာက်င္လြန္းစြာ ရိႈက္သည္။
ၿပီးသည့္အခါ ကၽြန္မသူ႕ကို စြန္႔လြတ္လိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။
************************************************************************
သူေပ်ာ္ရႊင္ရာ
သူႏွစ္သက္ရာ
သူေပ်ာ္ေမြ႕ရာ.................
ထိုတစ္ေနရာသို႔ ကၽြန္မ သူ႔ကို ယူသြားၿပီး အျပီးတိုင္ ထားပစ္ခဲ့သည္။
" နင္ေပ်ာ္တဲ့ ေနရာမွာ ပဲ ေနပါ.. သိပ္ခ်စ္လြန္းလို႔ ငါနင့္ကို စြန္႔လြတ္ခဲ့တာပါ.. နင္မေပ်ာ္ေမြ႕တဲ့ ငါ့ရင္ခြင္မွာ နင္ကို မနစ္မြန္းေစခ်င္ လို႔ပါ.. တကယ္ေတာ့ ငါနင့္ကို တအားခ်စ္တာပါ.. "
တစ္ခ်က္ကေလးမွ်ပင္ လွည့္မၾကည့္ပဲ သူေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကူးခတ္သြားျခင္းကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ စကားဆိုမိသည္။
************************************************************************
ကၽြန္မ ေနာင္တရသလိုေတာ့ ခံစားရသည္။
ထိုငါးကေလး ကို ဘယ္လိုမွ အဆံုးရႈံးမခံႏိုင္သလို ခံစားရသည္။
ဘာေၾကာင့္ ငါးကေလးကို အဲ့ေလာက္ ခ်စ္မိခဲ့သည္ကို လဲ ကၽြန္မ ကို ကၽြန္မ မသိပါ။
ေနာင္တ ရလြန္းစြာ သူထြက္သြားရာကို မ်က္စိ တစ္ဆံုး ၾကည့္မိရင္း ထိုေနရာမွ ကၽြန္မ မေရြ႕ႏုိင္ခဲ့ပါ။
သူကၽြန္မကို နာက်င္ေအာင္ ျပဳလုပ္တာထက္ပို၍ သူ႕ကို ဆံုးရႈံးရသည္ကို ကၽြန္မ ပိုနာက်င္မိသည္။
သို႔ေပမယ့္ ကၽြန္မ သူ႔ကို ဆံုးရႈံး ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။
ဘယ္အရာမွ ျပန္၍ မရႏုိင္ေတာ့ပါ။
************************************************************************
ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည့္တိုင္ သူျပန္လာမလား လို႔ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။
မေတာ္တဆမ်ား ျမင္ရမလား ဆိုေသာ အေတြးေလးျဖင့္လဲ သူရွိမည့္ ေနရာသို႔ မၾကာမၾကာ ကၽြန္မေရာက္မိသည္။
သူ႔အရိပ္ကေလးကို ရွာေဖြ မိသည္။
ထိုအခါ ကၽြန္မ ငိုျပန္သည္။
သူႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ အရာမ်ားစြာ ကို မေတာ္တဆ ျမင္မိ ေတြ႔မိ ယံုျဖင့္လဲ ကၽြန္မ ငိုတက္သည္။
************************************************************************
လူသားတစ္ဦးသည္ ကၽြန္မလက္ကို တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ရင္း စကားေတြ ေျပာေနသည္။
ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ႏွင့္ ကၽြန္မ နားေထာင္ေနသည္။
ကၽြန္မ ႏွစ္သက္တက္သည့္ ပန္းပြင့္ေတြ အမ်ားၾကီး ကၽြန္မအတြက္ ဖန္ဆင္းေပးသည္။
ကၽြန္မ ၾကိဳက္သည့္ ႏူးညံ့သည့္ သံစဥ္ေတြကို ဖန္တီးေပးသည္။
ေန႔စဥ္တိုင္း ကၽြန္မကို ျပံဳးျပသည္။
************************************************************************
လူသားဆန္သည့္ လူသားတစ္ဦး ႏွင့္ ကၽြန္မဆံုခဲ့သည္။
ထိုလူသားသည္ ျပံဳးတက္သည္။
ရယ္တက္သည္။
ၾကင္နာတက္သည္။
ခ်စ္တက္သည့္ ႏွလံုးသား ရွိသည္။
ကၽြန္မ ကံေကာင္းလွပါသည္။
************************************************************************
အရာရာကို ေမ့သြားၿပီဟုု ကၽြန္မ ထင္သည္။
************************************************************************
သို႔ေပမယ့္ မမွန္ပါ။
လူသားတစ္ဦး ၏ လက္ကို တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ရင္းပင္ ငါးကေလးကို တမ္းတမိသည္။
လူသားတစ္ဦးရဲ႕ သံစဥ္ေတြကို နားေထာင္ရင္းပင္ ငါးကေလး၏ ေရကူးသံကို ၾကားေယာင္မိသည္။
လူသားရဲ႕ အျပံဳးကို ျမင္ေနရင္းက ငါးကေလးရဲ႕ လႈပ္တုပ္တုပ္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို သတိရျပန္သည္။
************************************************************************
ကၽြန္မသည္ လူသားမကေလး တစ္ဦးသာ ျဖစ္သည္။
ဟန္ေဆာင္တက္သည္။
သာယာတက္သည္။
ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ အိမ္ကေလး တစ္လံုးကို ကၽြန္မ တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။
ကၽြန္မေန႔တိုင္း နီးပါး ၿပံဳးရယ္တက္ပါသည္။
************************************************************************
တစ္ဦးထဲ ေနသည့္ အခ်ိန္မွသာလွ်င္ ကၽြန္မငိုတက္သည္။
ေရစက္ကေလးေတြ ၾကည့္ၿပီး ငိုသည္။
ငါးကေလး ထြက္သြားရာသို႔ မ်က္ႏွာမူၿပီး ငိုသည္။
အသံတစ္ခ်ိဳ႕ ၾကားရလွ်င္ငိုသည္။
အမွတ္တရ တစ္ခ်ိဳ႕ ျမင္မိ သတိရမိလွ်င္ ငိုသည္။
ကၽြန္မသည္ ေန႔တိုင္းနီးပါး ငိုတက္သည္။
************************************************************************
ကၽြန္မသည္ လူသားဆန္ေသာ လူသားမကေလး တစ္ဦးသာ ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ လူ႔ေလာကမွ အသက္ရွင္ရဦးမည္ ျဖစ္သည္။
ထိုကဲသို႔ပင္ ငိုျခင္းႏွင့္ ရယ္ျခင္း ၾကားမွ အသက္ရွင္ ရမည္။
************************************************************************
မရိုးႏိုင္ေသာ ကၽြန္မ၏ ေန႔ရက္ မ်ားစြာကို ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္သံျဖင့္ ျဖတ္သန္းသည္။
မေမ႔ႏိုင္ေသာ ထိုေန႕ရက္မ်ားကိုပင္ တဟင့္ ဟင့္ ရွိဳက္သံျဖင့္ အသက္သြင္းျပန္သည္။
ကၽြန္မ အသက္ရွဴသံေတြ မရပ္သြားခင္ အခ်ိန္ အထိေတာ့ ကၽြန္မ ဒီလိုပင္ အသက္ရွင္ သြားရမည္ထင္သည္။
ထိုၾကားထဲမွာမွ မေျပာင္းလဲေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ကေတာ့ ကၽြန္မ အသက္ရွဴသံေတြ ရပ္တန္႔သြားမည့္ ေနာက္ဆံုးေန႔ အထိ ငါးကေလး တစ္ေကာင္ကို ခ်စ္ေနဦးမွာ ပင္ ျဖစ္သည္။
************************************************************************
တစ္ ႏွစ္ သံုး ေလး ငါး
ငါးကေလး တစ္ေကာင္ ဖမ္းမိတယ္
ဘာျဖစ္လို႔ လြတ္လိုက္တယ္...
ကၽြန္မလက္ကို သူကိုက္တယ္....
အသဲေတြေတာင္ ေၾကြသြားခဲ့ရတယ္.....
ကၽြန္မ မ်က္ရည္ေတြ တေထြေထြ က်တယ္....
ကၽြန္မ သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္တယ္.....။
အိမ္မက္ေစရာ
၂၆.၀၆.၁၂
**pictures from google
