@ - @ ေညာင္ပင္ သရဲ

ကၽြန္မတို႔ျမိဳ႕နယ္ေလးက ရန္ကုန္ျပည္ကားလမ္း နေဘးမွာေပါ့။  ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေလးရွိတဲ့ေနရာက အဲ့ဒီကားလမ္းေဘးကေန လမ္းသြယ္ေလးကတဆင့္ ဝင္ရတယ္။  လမ္းသြယ္ေလးရဲ႕ ထိပ္က ရပ္ၾကည့္ရင္ေတာင္ လွမ္းၿပီး ျမင္ရႏိုင္တဲ့ ေနရာမွာ ရွိတဲ့ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေလးစီကို ေရာက္ဖို႔ ၂ မိနစ္ ၃ မိနစ္သာ လမ္းေလွ်ာက္ရပါတယ္။  သိပ္မေဝး ဘူးေပါ့။  ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေရွ႕ မေရာက္တေရာက္ေနရာမွာ လမ္းခြဲေလး ၂ ခု ထပ္ရွိတယ္။  ဘယ္ဘက္ နဲ႔ ညာဘက္ မွာေပါ့။  ဒီလိုဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အိမ္က လည္းဦးတိုက္ ေလွဦးတိုက္ ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ရွိေနသလိုေပါ့။ ခရစ္ယာန္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုက ဒါမ်ိဳး ကို သိပ္ၾကီး ထူးထူး ျခားျခား ဆိုးဝါးတယ္လို႔ေတာ့ မျမင္မိပါဘူး။  ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာ အမ်ိဳးမ်ားနဲ႔ အတူၾကီးျပင္းလာတဲ့ အေဖကေတာ့ အကာအကြယ္အျဖစ္ မွန္အေသးေလးတစ္ခ်ပ္ကို အိမ္ေပၚတီကိုရဲ႕ အေပၚဘက္နားမွာ ကပ္ၿပီးရိုက္ထားပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ အိမ္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ ၊  လမ္းသြယ္ေလး ရဲ႕ ညာဘက္မွာေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္း ရွိၿပီး ဘယ္ဘက္ မွာက ေညာင္ပင္အၾကီးၾကီး တပင္ရွိတယ္။  ေညာင္ပင္ရဲ႕ ေဘးဘက္မွာက စက္ဘီးဆိုင္ နဲ႕ သူ႔ေဘးမွာက ကာရာအိုေကဆိုင္။ အဲ့ဒီေညာင္ပင္က ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ၾကီးတဲ့ ေညာင္ပင္ ၿပီးေတာ့ ေညာင္ပင္ တို႔ရဲ႕ သဘာဝအတုိင္း တျခားအပင္ကိုပါ ဝါးျမိဳထားေသးတယ္..။ ၾကည့္လိုက္ရင္ ေၾကာက္စရာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ေကာင္းတဲ့ ေညာင္ပင္က ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ လမ္းထိပ္တည့္တည့္မွာ တည္ရွိေနတာ ကံေကာင္းဖို႔လား ကံဆိုးဖို႔လားေတာ့ မသိပါဘူး။  အဲ့ဒီအျပင္လဲ ဒီေညာင္ပင္ အေၾကာင္း ပါးစပ္ရာဇဝင္ေတြ က လဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေသးရဲ႕။ လျပည့္ညေတြ ဘာေတြဆို ဘာေကာင္ၾကီးဆင္းလာတယ္ ဘာညာေတြေပါ့။

ကၽြန္မတို႔အိမ္ေရွ႕နား တည့္တည့္မွာေတာ့ ႀတိဂံပံုရွိေနတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္ၾကီးပါ။  အေတာ္ေလး က်ယ္ပါတယ္။ လသာတဲ့ ညမ်ိဳးေတြမွာ ကေလးေတြစုၿပီး အဲ့ဒီေနရာမွာေဆာ့ၾက၊ လူၾကီးေတြ စုၿပီး ထုိင္စကားေျပာၾကနဲ႔ ေတာရြာ ဓေလ့ လိုပါပဲ။  သူခိုးၾကီး၊ သူခိုးေလး ညေတြမွာဆိုလဲ ရြာထဲပတ္ေသာင္းက်န္းၿပီး ပါလာတဲ့ စားစရာေတြထိုင္စား၊ မဟုတ္လဲ အဲ့ဒီအိမ္ေရွ႕နားမွာ ၾကက္သားနဲ႕ ဘူးသီး ခ်က္စားၾကတယ္။ ခုခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ညဘက္အခ်ိန္ၾကီး အိမ္ေရွ႕မွာ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကတာ ၾကက္သီးထစရာပါ။ ဒါေပမယ့္ အေလ့အထ ျဖစ္ေနလို႔လား အဲ့ဒီအခ်ိန္လူၾကီးေတြလဲ ဘာမွ မေျပာၾကပါဘူး။  တရုတ္ကားေတြ ေခတ္စားတဲ့ အခ်ိန္မို႔ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုထဲက ေမေခ်ာက္ဖုန္ သရဲမ အေၾကာင္းေတာင္ ေျပာၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္စေနာက္ ေနၾကေသးတယ္။  

နယ္ေျမသန္႔လို႔ပဲလား ေတာ့မသိ ကၽြန္မတို႔ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မၾကံဳေတြ႔ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ထူးထူး ျခားျခားဆိုတာ ထိတ္လန္႔စရာ၊ မျမင္ရတဲ့ အေႏွာင့္ယွက္မ်ိဳးေပါ့။

တကယ္တမ္းၾကံဳမယ့္ ၾကံဳေတာ့လဲ................

သိပ္ၾကီး အထိတ္တလန္႔မဟုတ္ေပမယ့္ ျပန္စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ခုခ်ိန္ထိ အူထဲ အသည္းထဲက ယားမိတာအမွန္ပဲ။  ကၽြန္မ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ အေမက ေခါင္းေဆးတဲ့ အေနနဲ႔ စိတ္လက္ ၾကည္သြားေအာင္ ခရီးထြက္ဖို႔ စီစဥ္ပါတယ္။  ေမာင္ႏွမ ေမြးခ်င္း မရွိတဲ့ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနရင္ ပ်င္းမွာစိုးတာနဲ႕ အိမ္ေဘးက ညီမလို ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ညီမေလး တစ္ေယာက္ကို အေဖာ္အျဖစ္ေခၚေပးပါတယ္။ သြားမယ့္ေနရာက ေခ်ာင္းသာပါ။  အေဖကေတာ့ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တယ္။  ပင္လယ္ျပင္ကို အျမဲ ခရီးထြက္ေနရတဲ့ အေဖက ေခ်ာင္းသာလို ေနရာမ်ိဳးကို ထူးထူးျခားျခား စိတ္ဝင္စားမႈမရွိသလို အိမ္မွာလဲ ေခြးကေလး ေၾကာင္ကေလးေတြကို တျခားသူနဲ႔ မထားခဲ့ခ်င္တာနဲ႔၊ အေမနဲ႔ ကၽြန္မကို ပဲ ခရီးသြားခိုင္းတယ္။ ညီမေလး တစ္ေယာက္အပါအဝင္ဆိုေတာ့ သံုးေယာက္ေပါ့။

ညဘက္ ပစၥည္းေတြ ထုပ္ပိုးၾကတယ္။ မနက္ ေခ်ာင္းသာသြားမယ့္ Mini Bus က ဂိတ္ကေန မနက္ ၆ နာရီထြက္မယ္။  ကၽြန္မတို႔ ျမိဳ႕နယ္ေလးကေန ရန္ကုန္ျမိဳ႕ထဲ အထိ လိုင္းကားနဲ႔ဆို ၄၅ မိနစ္ေလာက္စီးရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာအိပ္ၿပီး ေစာေစာ ထၾကမယ္ေပါ့။ ပစၥည္းေတြ ထုပ္ပိုးလို႔ၿပီးသြားေတာ့ ခရီးေတာင္အိတ္ေတြ ေသာ့ခတ္ဖို႔ရာ ေသာ့ကမရွိဘူး ျဖစ္ေရာ။ ေသာ့အေသးေလးေတြ မဝယ္ထားမိတာဘူးေလ။  ဒါေပမယ့္ ကိစၥေတာ့မရွိဘူး လမ္းထိပ္ကဆိုင္ေတြက ညဘက္ ၁၀ နာရီေလာက္ထိ ဖြင့္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္မနဲ႔ ညီမေလးလဲ ေသာ့အဝယ္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဓါတ္မီးတစ္လက္နဲ႔ေပါ့။

ေအာ္ ေျပာရပါဦးမယ္။  အဲ့ဒီ ညီမေလးက သတၱိခဲေလး။ သရဲကားဆို ၾကည့္ခ်င္တာလဲ သူ ၾကည့္ၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္မွာကို တစ္ေယာက္ထဲ မသြားရဲေတာ့ဘူး။ သရဲအေၾကာင္းေျပာမယ္ေဟ့ ဆိုလဲ သူ႔ေလာက္နားေထာင္ခ်င္တဲ့ သူမရွိ။ ၿပီးရင္လဲ ရွိသမွ်လူေတြၾကားထဲ အတင္းတိုးၿပီး အလည္တည့္တည့္မွာ ထိုင္ေတာ့တာပဲ။  အဲ့ဒီ သတၱိခဲေလးနဲ႔ ကၽြန္မ ၂ ေယာက္အတူ လမ္းထိပ္ေသာ့ အဝယ္ထြက္လာၾကတယ္။ ည ၉ နာရီေလာက္ေပါ့။

မေၾကာက္ဘူး ထင္လို႔လား !!! ေၾကာက္တာေပါ့ ကၽြန္မတို႔ လမ္းက အဲ့ဒီအခ်ိန္ လမ္းမီးမရွိ။ ရွိရင္လဲ မလာ တာမ်ားတယ္။  ေဘးဘက္မွာေက်ာင္းနဲ႔ ဝပ္ေရွာ့။ အဲ့ဒီေနရာေတြက ညဘက္ဆို လူမရွိေတာ့ဘူးေလ။ ေက်ာင္းဝန္းထဲ ေယာင္လို႔ မ်က္စိေဝ့မၾကည့္မိနဲ႔ စိတ္ထဲ အရိပ္ေတြ ဟိုေျပး ဒီေျပးေနသလုိပဲ။ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြကလဲ ညဘက္ဆို မဲမဲ မဲမဲ နဲ႕ မို႔ ၾကည့္မိတိုင္းလဲ ၾကက္သီးထမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ လမ္းက တိုတိုေလးပါ။  ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ ရွည္ေနသလိုပဲ။ ဒါေတာင္ ေန႔တိုင္းသြားေနက်လမ္း။ တခါတေလလဲ ညဘက္ မုန္႔ေတြ ဘာေတြ ထြက္ဝယ္စားေနက်။ 

အဲ့လိုနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာေတာ့ လမ္းထိပ္က ေညာင္ပင္ၾကီးနား ေရာက္လာပါေရာ။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ ညီမေလးက ဘာရယ္မဟုတ္ ဓါတ္မီးနဲ႔ အပင္ အေပၚ အေအာက္ ေလွ်ာက္ထိုးၾကည့္တယ္။ အမေလး ေတာက္တဲ့ ေတြမွ အမ်ားၾကီးရယ္။ ကၽြန္မတို႔ အပင္ ေအာက္နားက ျဖတ္ေလွ်ာက္ရတာေလ။ အဲ့လို ၾကည့္ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ရင္း ဆိုင္ေရာက္တယ္။ ေသာ့ဝယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ျပန္လာၾကတယ္။ အျပန္လဲ အဲ့ဒီ ေညာင္ပင္ ျပန္ျဖတ္ေလွ်ာက္ရတာပဲ။

အဲ့မွာ ဇာတ္လမ္းကစတာ။  ေညာင္ပင္ေအာက္ကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဒုတ္ ဆုိ ခဲလံုးတစ္လံုး ျပဳတ္က်လာတယ္ ။ အဲ့အခ်ိန္ ညီမေလးက ဘာေျပာလဲ ဆိုရင္ သူထင္တာက အဲ့ဒီအနား ကာရာအိုေကဆိုင္က ဦးေလးၾကီး က လွမ္းစတယ္လို႔ ထင္တာ။ ဒါနဲ႔ပဲ “ ဦးထြန္းလြင္ မစနဲ႔ေနာ္” လို႔ လွမ္းေအာ္တယ္ ဒါေပမယ့္ ဘာသံမွ ထြက္မလာဘူး။  ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ကာရာအိုေကဆိုင္ မေရာင္ခင္ ေညာင္ပင္နဲ႔ ကာရာအိုေကဆိုင္ၾကားမွာ စက္ဘီးဆုိင္ရွိေသးတယ္။ ခုက ညဆိုေတာ့ပိတ္ၿပီ။  ကာရာအိုေကဆိုင္ကလဲ ခုနကပဲ ကၽြန္မတို႔ ဆုိင္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္လာတာ ဘယ္သူဆို ဘယ္သူမွ မရွိ။ ကၽြန္မက ဒါကို သတိထားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ စိတ္က နဲနဲ တိုသြားတာက ခဲလံုးက ေခါင္းနားကို ကပ္ၿပီးက်တာကို ဒါနဲ႔ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ေပါက္ေပါက္ရွိတာနဲ႔ “ ဒီမွာ ဦးထြန္းလြင္ေသာ ဘာေသာနားမလည္ဘူး စရင္ လဲ ၾကည့္စ ခဲ လံုး ေခါင္းေပၚက်လို႔ကေတာ့ မလြယ္ဘူးေနာ္ “  ဆိုၿပီး လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။

အမေလး အဲ့ဒါမွ ပိုဆိုးတာ ဘာျဖစ္လဲ သိလား ? က်လာလိုက္တဲ့ ခဲလံုးေတြမ်ား၊ ခဲလံုးဆိုတာထက္ ခဲ့ျပားလို႔ ေျပာရင္ပိုမွန္မယ္ အလံုးေတြ အဟုတ္ဖူး အုတ္နံရံ အခ်ပ္လို အျပား ေသးေသး ေလးေတြ ဘုရားစူး ရုတ္တရက္ၾကီး ဆယ္ခုေလာက္ျပိဳင္ၿပီး အပင္ေပၚက က်လာတာ။ ဘယ္ေျပာေကာင္မလဲ သတၱိခဲေလးက အမေလး သရဲ ဆိုၿပီးေအာ္ေျပးေတာ့တာ၊ ကၽြန္မက ေျပးမယ္ထင္လား မေျပးဘူး အဲ့ဒီ အပင္နားမွာ ေၾကာင္ၿပီးရပ္ေနတာပါဆို။ ေအာ္ ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိဘူး။ စိတ္ထဲ မွာ ေၾကာက္တယ္ ဒါေပမယ့္ မေျပးျဖစ္ဘူး ဘာလို႔လဲ ဆိုတာ မသိဘူး။  ဒါေပမယ့္ အေရွ႕ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေရာက္ေနတဲ့ ညီမေလးကို လွမ္းေအာ္ဖို႔ေတာ့ သတိရတယ္ ဓါတ္မီးကသူ႔စီ မွာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ဘယ္လို လွမ္းေအာ္ေခၚလိုက္လဲ ေတာ့မမွတ္မိေတာ့ဘူး ညီမေလးက ရပ္ၿပီးေစာင့္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဓါတ္မီးကို အေရွ႕ဘက္ထုိးၾကည့္လိုက္၊ အေနာက္ဘက္ထိုးၾကည့္လိုက္နဲ႔ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲ့ဒီလွမ္း အရွည္ၾကီး ေလွ်ာက္ခဲ့ရသလိုပဲ။ ဟူး ေမာလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ လူၾကီးေတြကို ေျပာျပတယ္ ။ သရဲေျခာက္ခံရတယ္လို႔။ ဘယ္ယံုမွာလဲ ကေလးစကားကိုး ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ ၾကံဳေတြ႕ခဲရတာက ျဖစ္ရပ္မွန္ေလ။ ဒါကို ႏွစ္ေယာက္လံုး ခုခ်ိန္ထိမေမ့ဘူး။ 

ခုေတာ့လဲ  အဲ့ဒီေညာင္ပင္ ၾကီး မရွိေတာ့ပါဘူး။ နာဂစ္ေနာက္ကို ပါသြားေလရဲ႕ ။ ကၽြန္မတို႕ကို ခဲနဲ႔ ပစ္ခဲ့တဲ့ အပင္ေပၚက ဆရာသမားလဲ ခုခ်ိန္ဆို ေနရာသစ္မွာ ေပ်ာ္ေနေလာက္ၿပီထင္ပါတယ္။  းD

အိမ္မက္ေစရာ
၁၁.၀၃.၁၃